Week 4
Door: madeleine
Blijf op de hoogte en volg Madeleine
28 Juni 2010 | Indonesië, Ketambe
De tijd gaat behoorlijk snel, hieronder lees je wat er deze week allemaal gebeurd is!
Het is op dit moment erg makkelijk om orang-oetans te vinden, elke zoekdag vinden we ze. Het enige wat het nu moeilijker maakt is om ze te houden. We hebben de laatste dagen twee jonge moeders met kind gevolgd en ze ‘lopen’ erg veel op een dag. En heel snel! Een van de individuen is Elisa met haar kind Etek. Ze beweegt als een gibbon (brachiating) door de bomen en het vergt heel wat inspanning om haar bij te houden, vooral als ze heel gracieus van de ene kant van de berg over een vallei naar een andere berg beweegt en wij zwetend naar beneden glijden en ons vast moeten houden aan elk boompje of wortel om onszelf naar boven te trekken. Deze dagen regent het wat meer en het beklimmen van de bergen wordt dus steeds moeilijker. Niet voor de lokale assistenten trouwens, alleen voor de buitenlanders ;-).
Twee weken geleden kwam er een student vanuit Duitsland aan die voor mijn project data zou gaan verzamelen. Zij zou gaan werken aan hoe snel de orang-oetans fruit/bladeren ed. eten en verder zou zij helpen met de roofdier experimenten van Adriano. Het kost altijd veel energie om studenten hierheen te laten komen en omdat sommige studenten wel en andere niet worden toegelaten is het nog steeds een overwinning om toestemming te krijgen en hier te komen. Deze student is dus twee weken geleden aangekomen, maar vijf dagen het bos ingeweest en gisteren is zij vertrokken... Zij kon niet wennen aan de cultuur en nadat ze vier keer was gebeten door een wesp was zij voor alles bang: ‘wat als we worden aangevallen door een tijger’ etc. Ik denk dat dit laat zien dat veel mensen een verkeerd beeld hebben van het veldwerk en het volgen van orang-oetans. Er wordt vaak een romantisch beeld geschept en zelfs na het duidelijk vertellen hoe zwaar het kan zijn na 14 uur in het bos gevolgd te hebben voor verschillende dagen, inclusief alle bloedzuigers, muggen, bijen, wespen en horzels en hoe saai het soms kan zijn als een orang-oetan 5 uur hetzelfde eet in een boom van 50 meter dringt het toch niet helemaal door. Wat ik natuurlijk ook begrijp want zodra je weer een nieuw dier ziet, een nieuw gedrag van de orang-oetan of de prachtige neushoornvogels over ziet vliegen dan vergeet je alles, totdat een bloedzuiger je weer te pakken heeft ;-). Alles bij elkaar is het ontzettend jammer dat ze is vertrokken na zoveel moeite, vooral voor mijn orang-oetan voedsel en houtkap project…
Een van onze assistenten is plotseling ziek geworden. Hij voelde zich niet lekker moest even zitten en viel neer. Iedereen is erg geschrokken en hij werd gelijk naar zijn broers huis gebracht die het hoofd van het dorp Ketambe is. Na een paar uur liggen en wat injecties waarvan niemand weet wat het was, kon hij gelukkig weer wat zeggen. Ik hoorde dat het nu veel beter gaat, maar het is toch iets engs om opeens zo ziek te worden en dan zijn er ook geen kundige doktoren in de omgeving. Voorbeeld: Adam en Anna (Poolse assistent, werkt aan makaken) zijn hier ook ziek geworden en hebben chikungunya opgelopen (een vorm van knokkelkoorts). Beide zijn naar de dokter in Kutacane geweest (1 uur rijden van Ketambe), ze hadden allebei dezelfde symptomen, maar volgens de dokter had alleen Adam chikungunya en niet Anna, zij had wat anders??!
Gisteravond was het feest met heerlijk eten! Het was het afscheidsfeest van de SOCP manager (SOCP is een organisatie met wie wij samenwerken) en van Kirsten, een Britse PhD student. Na een barbecue op het strandje (ja ja wij hebben een echt zandstrand aan de rivier) en wat grappige spelletjes gedaan te hebben zoals de stoelendans (terug naar de kindertijd!) kregen we super eten: o.a. gevulde tofu, gado gado, kip, mais, koekjes. Het is alweer een tijd geleden dat ik zo vol zat en dat ik echt niks meer kon eten. Natuurlijk hebben we wat in onze lunchbox gestopt zodat we vandaag ook nog wat lekkers hebben.
Af en toe krijgen we wat uitslagen van het voetbal door, en vanochtend hebben we gehoord dat Engeland uit het toernooi is. Het is zelfs hier in kamp een behoorlijk competitie tussen de studenten (1 Fransman, 2 Engelsen, 1 Portugees, 1 Nederlandse natuurlijk en 1 Duitse die nu naar huis is; helaas niet de voetballers ;-). Ik ben benieuwd tegen wie Nederland moet spelen en wanneer.
Tot volgende keer! xx
Het is op dit moment erg makkelijk om orang-oetans te vinden, elke zoekdag vinden we ze. Het enige wat het nu moeilijker maakt is om ze te houden. We hebben de laatste dagen twee jonge moeders met kind gevolgd en ze ‘lopen’ erg veel op een dag. En heel snel! Een van de individuen is Elisa met haar kind Etek. Ze beweegt als een gibbon (brachiating) door de bomen en het vergt heel wat inspanning om haar bij te houden, vooral als ze heel gracieus van de ene kant van de berg over een vallei naar een andere berg beweegt en wij zwetend naar beneden glijden en ons vast moeten houden aan elk boompje of wortel om onszelf naar boven te trekken. Deze dagen regent het wat meer en het beklimmen van de bergen wordt dus steeds moeilijker. Niet voor de lokale assistenten trouwens, alleen voor de buitenlanders ;-).
Twee weken geleden kwam er een student vanuit Duitsland aan die voor mijn project data zou gaan verzamelen. Zij zou gaan werken aan hoe snel de orang-oetans fruit/bladeren ed. eten en verder zou zij helpen met de roofdier experimenten van Adriano. Het kost altijd veel energie om studenten hierheen te laten komen en omdat sommige studenten wel en andere niet worden toegelaten is het nog steeds een overwinning om toestemming te krijgen en hier te komen. Deze student is dus twee weken geleden aangekomen, maar vijf dagen het bos ingeweest en gisteren is zij vertrokken... Zij kon niet wennen aan de cultuur en nadat ze vier keer was gebeten door een wesp was zij voor alles bang: ‘wat als we worden aangevallen door een tijger’ etc. Ik denk dat dit laat zien dat veel mensen een verkeerd beeld hebben van het veldwerk en het volgen van orang-oetans. Er wordt vaak een romantisch beeld geschept en zelfs na het duidelijk vertellen hoe zwaar het kan zijn na 14 uur in het bos gevolgd te hebben voor verschillende dagen, inclusief alle bloedzuigers, muggen, bijen, wespen en horzels en hoe saai het soms kan zijn als een orang-oetan 5 uur hetzelfde eet in een boom van 50 meter dringt het toch niet helemaal door. Wat ik natuurlijk ook begrijp want zodra je weer een nieuw dier ziet, een nieuw gedrag van de orang-oetan of de prachtige neushoornvogels over ziet vliegen dan vergeet je alles, totdat een bloedzuiger je weer te pakken heeft ;-). Alles bij elkaar is het ontzettend jammer dat ze is vertrokken na zoveel moeite, vooral voor mijn orang-oetan voedsel en houtkap project…
Een van onze assistenten is plotseling ziek geworden. Hij voelde zich niet lekker moest even zitten en viel neer. Iedereen is erg geschrokken en hij werd gelijk naar zijn broers huis gebracht die het hoofd van het dorp Ketambe is. Na een paar uur liggen en wat injecties waarvan niemand weet wat het was, kon hij gelukkig weer wat zeggen. Ik hoorde dat het nu veel beter gaat, maar het is toch iets engs om opeens zo ziek te worden en dan zijn er ook geen kundige doktoren in de omgeving. Voorbeeld: Adam en Anna (Poolse assistent, werkt aan makaken) zijn hier ook ziek geworden en hebben chikungunya opgelopen (een vorm van knokkelkoorts). Beide zijn naar de dokter in Kutacane geweest (1 uur rijden van Ketambe), ze hadden allebei dezelfde symptomen, maar volgens de dokter had alleen Adam chikungunya en niet Anna, zij had wat anders??!
Gisteravond was het feest met heerlijk eten! Het was het afscheidsfeest van de SOCP manager (SOCP is een organisatie met wie wij samenwerken) en van Kirsten, een Britse PhD student. Na een barbecue op het strandje (ja ja wij hebben een echt zandstrand aan de rivier) en wat grappige spelletjes gedaan te hebben zoals de stoelendans (terug naar de kindertijd!) kregen we super eten: o.a. gevulde tofu, gado gado, kip, mais, koekjes. Het is alweer een tijd geleden dat ik zo vol zat en dat ik echt niks meer kon eten. Natuurlijk hebben we wat in onze lunchbox gestopt zodat we vandaag ook nog wat lekkers hebben.
Af en toe krijgen we wat uitslagen van het voetbal door, en vanochtend hebben we gehoord dat Engeland uit het toernooi is. Het is zelfs hier in kamp een behoorlijk competitie tussen de studenten (1 Fransman, 2 Engelsen, 1 Portugees, 1 Nederlandse natuurlijk en 1 Duitse die nu naar huis is; helaas niet de voetballers ;-). Ik ben benieuwd tegen wie Nederland moet spelen en wanneer.
Tot volgende keer! xx
-
28 Juni 2010 - 07:03
Nichtje Karin:
Hoi Madeleine,
Geweldig om te lezen wat je allemaal beleeft. Het blijkt wel dat het niet allemaal roze geur en manenschijn is. Niet dat ik dat had verwacht, maar bloedzuigers daar had ik nog niet bij stil gestaan. Ik denk dat ik daar nog het meest voor zou vrezen. Hoe verwijder je die als je er 1 hebt? Komt er nu een nieuwe student? Liefs, ik kijk uit naar je volgende verhaal. Karin -
29 Juni 2010 - 14:36
Mams:
Lieve schat, wat doen jullie toch goed en indrukwekkend werk en wat zijn wij Paps en mams toch trots op jou!!!
en natuurlijk onze lieve Adriano!!Wel heel vervelend dat jullie student nu weer gevlogen is, inderdaad toch niet wetend wat dit werk eigenlijk wezenlijk inhoudt! Fijn jouw weer gehoord te hebben en sterkte en veel werkplezier met dit mooie werk! Dank weer voor het mooiw reisverslag, lees het altijd weer met plezier en toch ook spanning!
Dag lieverd, kus voor jou en Adriano ook van Paps -
29 Juni 2010 - 14:38
Mams:
Fijn jouw STEM weer gehoord te hebben!!
was ik vergeten!!!!
dikke kus he lieverd -
29 Juni 2010 - 14:46
Indra:
lieve madeleine en adriano, wat heerlijk en bijzonder om jullie verslagen te lezen. ik kan me voorstellen hoe zwaar het is, maar ben zelf een behoorlijke fan van de jungle, volgens ole bloei ik daar helemaal op terwijl hij juist de kriebels krijgt van al die beesten... toch petje af, volgen lijkt me zwaar. suuces lieverds, ik ga weer een hongerig jongetje voeden ;O) x -
29 Juni 2010 - 15:49
Freek Van 8uo:
Leuk om te lezen en zien over je werkveld, zeg! Intussen werken we in Nederland door aan de fondsenwerving! Succes daar! -
30 Juni 2010 - 15:51
Pris, Rene En Faye!!:
Super om jullie verhaal weer te lezen..wat een enorm gave foto's! national geografic-waardig!! Jammer dat juist zo'n studente bij jullie was...terwijl er zo veel mensen echt graag daar naar toe zouden willen gaan...wat is nou vijf dagen??? Wel een pech met die studenten allemaal zeg...
heb je nu wel iemand (miss. indonesier die jouw experiment gaat doen??) K hoop je snel te spreken, heb t vandaag weer geprobeerd, maar krijg iets gebrabbel te horen, wat ik helaas niet kan verstaan....
dikke kus van ons! -
06 Juli 2010 - 18:06
Sabrina:
Hoi Madeleine,
Wat kan je toch beeldend vertellen. Het lijkt alsof ik er al ben :-)
Jammer dat je student vertrokken is... Is er iemand anders die je kan helpen?
om je op de hoogte te houden over een half uur spelen we tegen uruguay..spannend
Het was weer een inspirerende avond gister met 8uo.
groetjes
Sabrina
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
