Week 7 & 8

Afgelopen week kwam er een theater groep (theater Lakon, van Nederland en theater Garasi, van Jogyakarta). Adriano en ik hebben dat via Pongo geregeld. De theater groep heeft het stuk “Apejong” gespeeld. Het is een verhaal over een orang-oetan die eerst in het bos leeft, maar de bomen worden gekapt en hij wordt gevangen en aan de ketting gehouden. Dan raakt hij bevriend met een jongen die op zoek is naar voedsel en speelgoed. Op youtube kan je een stukje zien, later ook op de Pongo site.
Het is altijd spannend om zoiets te regelen en of het een succes wordt. De mensen hier hadden geen idee wat een theater was en bleven maar praten over een film die ze gingen zien. We hadden ervoor gezorgd dat de theater groep in de school kon spelen. Afgelopen zaterdag om half 8 was het zover. Tot onze grote verbazing waren er maar twee assistenten en verder niemand van ons kamp! Een grote teleurstelling eigenlijk.. Maar verder was het ongelooflijk druk met mensen van het dorp en heel veel kinderen. Ik was aan het filmen en moest oppassen dat de kinderen de driepoot niet omver liepen, verder stonden de mensen zo dicht bij mij dat ik ondanks de driepoot moeite had om de camera stil te houden ;-). In ieder geval een teken dat ze het allemaal indrukwekkend en spannend vonden om te zien. De dag erna een workshop ook door Jet en Ista (van Theater Lakon) voor de kinderen om het poppen spelen te leren. Allemaal jongens…ik denk dat de meisjes te verlegen waren om mee te doen. Een jongen was zo onder de druk dat zijn mond bijna de hele tijd (workshop duurde 2 uur) open stond. Er konden ongeveer 15 kinderen meedoen, zodoende was er een publiek van kinderen die nieuwsgierig waren en alles wilde zien. Het theater heeft ook opgetreden in Aunan, een van de problematische dorpjes waarvan de mensen het onderzoeksgebied binnen komen om kebuns (tuinen/plantages) te maken, in het onderzoeksgebied en nationaal park!! Het was ook in Aunan erg druk en gelukkig had iedereen het verhaal door en dat het niet goed was om een orang-oetan te vangen en in een kooi te houden. Hopelijk heeft dit wat bewustzijn gecreeerd bij dit dorpje! Meer foto’s kunnen jullie op facebook en later op onze Pongo site zien.

Maandag hebben we met alle westerse mensen een trekking gemaakt naar het verste punt van ons onderzoeksgebied. Ver zijn we gekomen, maar het was niet wat we hadden verwacht. We hebben een paden systeem dat uit nummers bestaat. Het verste punt is 25, maar dat was nergens meer te vinden. Het punt rondom 21-23 is echt een mooi gebied met grote indrukwekkende bomen, daarna komen de houtkap paden en dat zijn dan de enige paden die overblijven. Het is steil en redelijk ver van het dorpje Ketambe op een hoogte van bijna 900 meter en dan denk je primair bos te vinden, maar dan kom je een aantal grote omgekapte bomen tegen. Hadden we niet verwacht… We hebben wel een prachtige uil gezien, op sommige plekken rook het echt naar olifant en we hebben de plek van een pauw gezien dat helemaal schoongeveegd is om te kunnen ‘dansen’.

Vandaag komt de leider van Aceh langs om orang-oetans te zien. Kamp is nog nooit zo schoon geweest! Alles is geveegd en in orde gemaakt, van mij mag hij wel elke maand langskomen ;-). Alleen het voedsel is nog steeds hetzelfde… In ieder geval hebben we vanochtend met Mike Griffiths gesproken en het was fijn om alle informatie door te geven hoe het gaat in kamp en wat beter kan.

Woensdag heb ik twee lokale mensen in dienst genomen om plots te maken in het bos voor de vergelijking van gekapte stukken en primair bos, meer hierover in mijn volgende blog.

Ik ben net terug van het volgen van Dedi! Tijdens het volgen heeft Adam op een slang gestaan, waarvan de assistenten zeiden dat hij behoorlijk gevaarlijk is, ze noemen deze slang een Cobra babi (babi betekent varken). Nog nooit meegemaakt dat er iemand op een slang is gaan staan, gelukkig niet gebeten, zie foto voor het zien van de slang (de zwart witte).